این روزهــــایم به تظاهر می گذرد...
تظاهر به بی تفاوتی، تظاهر به بی خیـــــالی، به شادی،
به اینکه دیگــــر هیچ چیز مهم نیست...
اما . . .
چه سخت می کاهد از جانم این "نمایش تکراری"
.
.
.
.
دلم واستون تنگ شده بود دوستای مجازیم....
چه خوبه که هستین...
چه خوبه که باهامین....
چه خوبه وجودتون گرما بخش وجودمه....
خیلی وقته که ازخیلیاتون بی خبربودم....sorry....
بودن با ادمای واقعی عمرنوح میخوادوصبر ایوب....
شاید یکی از بهترین اتفاقای زندگیم پیدا کردن دوستایی دردنیایی کاملا متفاوت با دنیای ادماست...
درسته هموندیدیم ولی حداقل حسنش اینه که میتونیم بدون هیچ نگرانی از اشکارشدن قصه های زندگیمون دردنیای
واقعی باهم دردودل کنیم وبگیم وبخندیم و....
سخن اخرم:
خانواده مجازیم عاشـــــــــــــقتــــــــونــــــم!!!!!!